Accepteren, makkelijk gezegd ja!
In deze tijd van corona hoor ik veel goedbedoelde tips over hoe we er mee om moeten gaan. Wat alle positieven dingen zijn (en die zijn er zeker) en hoe wij moeten dealen met de huidige omstandigheden. Realiteit is dat ons bekende leven nu totaal anders is en we niet weten wanneer we weer iets meer naar het normale leven terugkeren.
Eigenlijk moeten we het “gewoon” accepteren. Maar is dit wel zo gewoon? Ik leef in een normaal huis met een fijne tuin. Ik kan dus altijd nog de tuin in. Maar mensen met 3 kinderen op een appartementje moeten ergens anders mee dealen. Ik kan wel zeggen, dit moet je accepteren, maar wie ben ik om te oordelen? Of de mensen die dierbaren hebben verloren.. Ja, moet je accepteren… Wie ben ik om dat te zeggen?
Alle mensen die zeggen: “Dit moet je doen of dit helpt, of je kunt beter zo”. Allemaal goedbedoeld maar allemaal vanuit de gedachte en situatie van de schrijver. Die dus mogelijk niet weet hoe het is op een flatje van drie hoog. Mediteren is niet makkelijk met twee kinderen die zelf ook moeten dealen met die situatie om je heen... Waar kun je je “eigen” momentje pakken? Kan het überhaupt? In dat vluchtelingenkamp in ieder geval niet.
Zelf heb ik een zoontje van vier. Een heerlijk vrolijk manneke. Hij heeft alleen wel een extreem slechte start gehad door een GBS-bacterie. We waren hem bijna kwijt. Laat ik het anders zeggen. Dat hij nog bij ons is, dat is een groot wonder. Hier zijn we eeuwig dankbaar voor.
Het is wel zo dat Sem, zo heet mijn zoontje, door zijn start zijn regelmaat erg nodig heeft. Dat hij zijn veiligheid continu bij ons als ouders zoekt. Hierdoor lukt zelf spelen niet goed en leid ik nu dan ook het leven van een vierjarige. Meestal echt heel leuk en samen met papa heeft hij fijne dagen. Mama ligt ziek met corona op bed, dus met mama kan hij nu niet spelen. En een knuffel van opa en oma zit er ook niet in. En ja, hij voelt echt wel dat ik het soms ook klote vind.
Maar ben ik een zeikerd als ik zeg dat het soms lastig vind. Volgens mij hebben we het allemaal wel eens moeilijk in deze tijd. En dat het soms kut is, dat moeten we ook accepteren. We mogen zeggen dat het klote is of dat je blij bent dat hij slaapt. Dat maakt me echt niet minder dankbaar voor mijn lieve, vrolijke zoon!
Wat ik wil zeggen is dat iedereen op zijn eigen manier te dealen heeft met deze gecompliceerde situatie. Dat iedereen zijn weg zo goed mogelijk probeert te vinden. Dat iedereen er het beste van probeert te maken. En dat verdiend een compliment!
En dat het soms, en voor sommige misschien heel vaak, gewoon klote is! Ik ga niet zeggen dat je dat maar moet accepteren. Want ik sta niet in jouw schoenen. Maar jij hebt zelf in de hand hoe je ermee omgaat. Als jij het kunt accepteren, dan misschien de rest ook. Misschien wordt de sfeer thuis dan wat beter en valt het gezien de omstandigheden toch meer mee dan je denkt. Mocht je tijd hebben lees dan eens het boek “The subtle art of not giving a Fuck” van Mark Manson. Geeft veel goede inzichten. Juist in deze tijd.
Wat ik wel wil zeggen is dat accepteren kan helpen. Dat je door te accepteren openstaat om dingen te zien die wel positief zijn. Misschien niet als je met het gezin op 3 hoog en een klein balkon zit. Maar hoe fijn is het dan om met de kinderen naar buiten te kunnen. Iets wat altijd heel normaal was, wordt nu een geluksmomentje.
Groetjes,
Nico